Linda (53) zorgt voor haar moeder, die psychische problemen heeft:
“Soms voelt de verantwoordelijkheid heel zwaar.”
Linda’s moeder groeide op in Indonesië, ten tijde van de Japanse bezetting. De traumatische ervaringen van toen, leidden enige jaren geleden tot ernstige angst- en paniekklachten. Linda: “Haar leven werd steeds complexer en steeds kleiner. Mijn vader had er een dag- en nachttaak aan om alles in goede banen te leiden. Toen ik zag dat hij zelf geen leven meer had, heb ik moeten ingrijpen: mijn moeder werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis.”
Naar buiten
Inmiddels is de situatie gestabiliseerd. Linda’s moeder woont nu in een verpleeghuis; haar vader is verhuisd om dichter in de buurt te zijn. Hij komt er dagelijks om haar moeder gedurende de dag te begeleiden. Twee dagen per week neemt Linda het van hem over. Linda: “Ze durft niet zonder ons: één van ons moet in de buurt zijn, anders raakt ze in paniek. De laatste maanden is ze erg onrustig. Ze is heel ongeduldig en krijgt het snel benauwd. Dan moeten we meteen naar buiten. Het liefst naar de zee, daar vlakbij, die brengt rust. Ook eten en medicatie levert altijd problemen op. Is het eten wel veilig? Hebben we wel iets te drinken bij ons voor onderweg? Zijn we op tijd terug voor de medicijnen? Door de spanning wordt ik soms zo nerveus dat ik ineens zelf mijn sleutels kwijt raak of mijn jas vergeet, omdat ik alleen nog maar met haar bezig ben.”
Verdrietig
“Sinds ze zo angstig en depressief is, valt de zorg me zwaar. Je weet nooit wat je te wachten staat als je naar haar toe gaat en of het je lukt om haar gerust te stellen. Lukt het om haar af te leiden? Ben ik in staat om goed te reageren? Ze is vaak zo verdrietig… Als ik dan ’s avonds thuis kom, ben ik tot niets meer in staat. Dan is het zwaar in mijn hoofd en voel ik me teneergeslagen. Ik ben dan niet meer in de stemming om met vrienden af te spreken. En zo wordt mijn kringetje steeds kleiner.”
Uit liefde
“Ik doe dit uit liefde, uit loyaliteit naar mijn ouders toe. Mijn vader en ik willen allebei het beste voor mijn moeder, maar wat dat is, daar verschillen we over van mening. In dit verpleeghuis is mijn moeder niet op haar plek: ze kunnen haar niet de hulp en aandacht geven die zij nodig heeft. Het was de bedoeling dat er op haar afdeling ook ouderen met een psychiatrische indicatie zouden komen, maar in de praktijk zijn er alleen zwaar dementerende ouderen bijgekomen. In korte tijd is ze zowel lichamelijk als psychisch snel achteruit gegaan. Ik wil nu op zoek naar een andere, betere woonplek voor mijn moeder, waar zij de zorg krijgt die ze nodig heeft. Maar mijn vader zou het liefste alles zo laten als het is… Dan voel je je soms wel heel alleen staan…”
Herken je je in de situatie van Linda en zou je graag met haar in contact komen? Stuur dan een e-mail naar info@markant.org o.v.v. Contact met Linda. Wij zorgen dan dat je gegevens bij haar terecht komen.