Ik ben Hafsa Ezoljami, 38 jaar oud en moeder van 2 kinderen. Ik woon eigenlijk al mijn hele leven in Amsterdam en ben een Amsterdammer in hart en nieren. Ik hou zoveel van Amsterdam, ik kan niet met voorstellen om ergens anders te wonen. Het voelt zo vertrouwd en is echt een onderdeel van wie ik ben. Als ik ergens anders ben geweest en ik rij Amsterdam binnen, dan voelt het echt als thuiskomen. Mijn zoontje is 4 jaar en mijn dochtertje is 2,5 jaar. Mijn ouders, zussen, broertjes en 2 hele goeie vriendinnen staan altijd voor me klaar, daar ben ik heel dankbaar voor. Omdat ik zo van Amsterdam hou, wil ik heel graag iets voor de mensen betekenen. Daarom ben ik maatschappelijk werk gaan doen en ik ben heel blij met die keuze.

Ik ben september dit jaar gestart als coördinator bij Informele Respijtzorg en werk op dinsdag, woensdag en donderdag. Ik ben actief in Amsterdam-Zuidoost en Diemen. Van 2017 tot 2019 heb ik ook al voor Markant gewerkt. En ik heb het werk heel erg gemist. Ik stond al achter de missie en visie van Markant; het ondersteunen van mantelzorgers. Maar nu ik zelf mantelzorger ben, kan ik oprecht zeggen dat het ook echt nodig is. En ik ben blij dat ik daaraan kan bijdragen. Als ik op huisbezoek ga heb ik soms 2 hoedjes op; 1 van de professional en 1 van de mantelzorger. In 2020 werd mijn vader ernstig ziek en had heel veel zorg nodig. Vroeger was hij heel zelfstandig, maar toen was hij ineens heel erg afhankelijk van ons. Ik moest veel regelen, maar ook veel zorgen. Dat waren 3 intensieve jaren. Nu gaat het gelukkig beter. Die kennis en ervaring kan ik meenemen, dat vind ik heel mooi. Ook heb ik zelf ervaring met het doen van vrijwilligerswerk. Ik heb een inloopspreekuur gedaan, waar mensen met lichte hulpvragen kwamen die wij dan probeerden op de lossen. En soms ook helpen met vertalen.

Mijn dagen zijn nooit hetzelfde.
Meestal zet ik eerst mijn telefoon aan en check of ik gemiste oproepen heb. Die bel ik dan terug. Datzelfde doe ik met de mail. Ik maak een to-do lijstje voor die dag en neem mijn agenda door welke afspraken of huisbezoeken ik heb. Laatst was ik met een collega op een markt met allerlei andere organisaties. Daar hebben we mantelzorgers ontvangen en geïnformeerd over de mogelijkheden van ondersteuning in Amsterdam. 9 van de 10 keer weten mensen helemaal niet dat ze mantelzorger zijn of denken ze dat het iets is wat je kan aanvragen. Ik vind het dan belangrijk om ze de juiste informatie te geven en te helpen. Ik geef ze mijn nummer, zodat ze contact kunnen opnemen. Maar ik weet dat het vaak in de hectiek wordt vergeten, dus vraag ik ook altijd om hun nummer. Zodat ik contact met hen kan opnemen. Het contact met de mensen vind ik echt het leukst van mijn werk. Na die markt ging ik door naar Diemen voor een huisbezoek en het koppelen van een vrijwilliger. Daarna ben ik naar huis gegaan om de dag af te sluiten en een to-do lijstje te maken voor de volgende dag.

Ik wil me blijven ontwikkelen
De komende tijd wil ik me blijven ontwikkelen, zodat ik de juiste hulp kan geven. Ik wil me goed inlezen in de hulporganisaties die er zijn, zodat ik mantelzorgers optimaal kan ondersteunen. Daarnaast wil ik me heel graag inzetten voor een lotgenotengroep voor mantelouders. Ik heb zelf een zorgkindje en wil mijn eigen ervaring en expertise inzetten voor andere ouders. Ik begrijp hen, de schaamte, de ontkenning, het is zo herkenbaar. Denken het komt wel goed, het is er niet, je wilt het gewoon niet zien. Maar het is er wel. Dat is een stukje dat je moet verwerken. Daar kan je je niet op voorbereiden. Je zal het moeten accepteren. En dat is moeilijk, maar dat maakt je geen slechte ouder. Het heeft tijd nodig. Als je dat eenmaal beseft, dan kan je ermee leren omgaan. Mijn advies: kijk door de ogen van je kind.

Contact met mensen
Zoals ik al zei vind ik het contact met mensen heel leuk. Zowel mantelzorgers als vrijwilligers. Ik kijk samen met de vrijwilligers naar wat ze willen en kunnen. Maar ook naar scholingsmogelijkheden. Ik wil dat we weten dat ik er voor ze ben en dat ze altijd bij mij terecht kunnen, met alle vragen. Ik vind het leuk om bij de mensen thuis te komen. Ze zijn dan zo open en vertellen me heel veel. Dan heb je hele diepe gesprekken en dat vind ik mooi. Ik vraag altijd heel veel, maar dat is omdat ik oprecht geïnteresseerd ben. Ik vind het echt fijn zo’n huisbezoek, dan krijg je een volledig beeld van de situatie waarin iemand zich bevindt met alle kwetsbaarheden. Soms is dat heel verdrietig, maar ik vind het vooral heel mooi. Laatst was ik bij een ouder echtpaar in Diemen. Mevrouw zei dat ze niet kon wachten totdat de vrijwilliger zou beginnen. Dan kon ze eindelijk weer rustig genieten van haar kopje koffie buiten. Daar doen we het voor!

Ik kijk heel erg uit naar de lotgenotengroep voor mantelouders. De behoefte onder die groep is zo groot. Daarnaast vind ik de draaien van het spreekuur in Diemen heel leuk. De mantelzorgers die met hulpvragen komen en de korte lijntjes met andere organisaties.

Ik vind het heel fijn dat ik weer terug ben. Het is een heel leuk team om in te werken.