Redelijk ontdaan stap ik in mijn auto. Het is maandagmorgen 11 uur. De radio gelijk hard aan… 

Normaal doe ik alles op de fiets. Deze morgen niet. Het geplande huisbezoek was te ver en de wind mij iets te stevig. Een vrouw, slechts 3 jaar ouder dan ikzelf, in een voor haar vreemd land, alleen en ongeneeslijk ziek. Ze staat voor de keuze; naar huis  naar haar familie of hier blijven voor palliatieve behandeling. Niet te doen.

Authentieke mensen
Gelukkig zijn niet alle huisbezoeken zoals vanochtend. Vaak wordt er gelachen en zie ik mensen gesteund door naasten. Ik kom op bijzondere plekken en ontmoet authentieke mensen. Wanneer ik mij door de stad beweeg herken ik de deuren waar ik naar binnen mocht. Belangrijker, de deuren waar onze vrijwilligers naar binnen gaan om bij de mensen te zijn! Belangeloos en vol aandacht…wij zijn heel trots!

Fijne vrijwilligers
Al manoeuvrerend op de drukke Ring A10 gaan een aantal van onze fijne vrijwilligers door mijn hoofd. Wie van deze mensen zal ik vragen de dame die ik zojuist bezocht heb te ontmoeten?

Positief gevoel
Ondertussen komen reacties binnen op een mail die ik heb uitgestuurd naar onze vrijwilligers betreffende het internationale onderzoek (Navigate) van Amsterdam UMC waaraan wij meewerken. Enthousiast, bevragend, het geeft mij een positief gevoel. Ook word ik blij van mails waarin verslag wordt gedaan van bezoeken aan cliënten. Of een verslag van de aanwezigheid bij het afscheid van cliënten. Soms groots, vaker intiem.

Afscheid
Donderdag ga ik ook naar een afscheid. Niet werk gerelateerd. Gerda, ik ga je missen….